Beklimming 'El Misti' Vulkaan
Hee, thuisfront.
Na het Chileens avontuur ben ik onze stad (Arequipa) ingedoken om te zien wat er nog meer te doen valt. Ik stortte op een reisbureautje dat tripjes/trekkingen regelt. Zo kan je bijvoorbeeld een week naar Cusco, Puno, Paracas,... Je kan ook een tweedaagse doen in de Colca Canyon, weet ik veel, zoals ik al zei: het houdt hier echt niet op! Ik heb besloten om de vulkaan (El Misti) te beklimmen. Het is een trots van Arequipa. Misti is een vulkaan van 6000m hoog, en die kan je beklimmen op 2 dagen. Donderdag heb ik me ingeschreven en vrijdag om 8u 's ochtends begon de trekking. Je weet op voorhand dat je in een team zit, met anderen die zich inschreven. En dat je gidsen hebt en dat het materiaal (crampons voor het ijs, een slaapzak voor de vrieskou, eten,...) voor je voorzien wordt. Toen ik aankwam bij het bureautje waar ik mijn gerief moest ophalen kon ik al zien met wie ik de vulkaan zou beklimmen. Nina, een oostenrijkse vrouw van 30, Thomas, een Tsjech van 29, Frank, de Duitser die zijn leeftijd verzweeg, twee brazilianen, Maxime, de Fransman en twee Peruviaanse gidsen. Echt stuk voor stuk super leuke mensen! De jeeps brachten ons naar de voet van de vulkaan, waar onze toch begon. In een hitte van maar liefst 25° begonnen we onze toch met langzame stappen (om energie te sparen als we op zekere hoogte kwamen) en elk een rugzak van ongeveer 10 kilo (5 liter water, tent, slaapzak, warme kleren, snacks,...). Na een uur wandelen was ik al volledig uitgemergeld. Ik was kapot! We gingen hoger en hoger, hoe meer de tocht vorderde, hoe meer hoofdpijn ik kreeg. Maar dat is normaal, komt door de hoogte. Ik ben in mijn leven nog nooit zo hoog geweest! Het werd ook steeds kouder. Na 5 à 6 uur wandelen kwamen we bij de plek waar we zouden overnachten. Vlak onder de sneeuwtop, op zo'n 4500m hoogte zetten we onze tentjes op, aten we lekkere soep met noedels (op een gasvuurtje bereid) en zagen we tegelijk de maan opkomen en de zon ondergaan. Arequipa was goed zichtbaar en hoe donkerder het werd, hoe meer de stad oplichtte. Als je dan op zo'n hoogte zit, uitgeput met Coca-thee, een vuurtje en een gitaar (en niet te vergeten: een uitzicht dat je van je leven niet vergeet), dan besef je waarom je jezelf zo uitput en zo'n vermoeiende tocht tegemoet gaat. 'Then you realise why you're doing it', kwam uit de mond van Nina. (Met wie ik ook de tent deelde). Om 18u30 zijn we gaan slapen. Het was ijskoud, we trokken skikleren aan, muts, handschoenen en een dikke slaapzak. Om 1u00 's nachts zouden de gidsen ons wekken om de toch verder te zetten (door de sneeuw, tot aan de krater van de vulkaan). In het midden van mijn korte nacht werd ik gewekt door oneindige hoofdpijn. Mijn hersenen explodeerden precies. Ik kon het echt niet houden en heb de gidsen wakker gemaakt. Het kwam uiteraard door de hoogte, en ze maakten mij een verse, straffe coca-thee (van Coke-blaadjes). Ook kreeg ik 3 aspirines. De hoofdpijn en hartkloppingen zijn te wijten aan het tekort aan zuurstof, en ook omdat een onervaren hiker zoals ik het niet gewoon is om zo snel zo hoog te gaan. Na een uurtje ben ik weer gaan slapen. Om 1u werden we gewekt, trokken we de crampons aan en klommen we naar de top met een zaklamp op onze kop. Dan gaat het niet meer om wandelen, maar om 5 stappen zetten en een minuut op adem komen. Mijn hart klopte super hard (haha gekke zin), en ik voelde het bonzen in mijn keel, polsen en hoofd. Op zo'n 5000m kon ik niet meer verder. Ik moest overgeven (van hoogteziekte) en kon amper nog ademen. Het was ook heel bewolkt, dus de weg richting top was moeilijk te vinden. Een gids en twee hikers zijn aan de top geraakt, maar konden blijkbaar niets zien daar. De rest is terug naar beneden moeten gaan op zekere hoogte. Net zoals ik. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk trots ben op mezelf, want die vulkaan beklimmen is (geloof mij) echt geen lachertje voor een 'doorsnee' Belg. De weg naar beneden (toen was de zon ook reeds opgekomen) ging een pak sneller. Op 2 uur waren we weer aan de voet van de vulkaan waar de jeeps ons stonden op te wachten. Aangekomen, gerief ingediend. Ik heb leuke mensen leren kennen, ik ben er na afloop ook nog een koffie mee gaan drinken. Toen ik thuis aankwam zat iedereen aan de lunchtafel (Amuerzo). Dat was leuk, ik kreeg een spontaan applaus! Ook Erna zag ik voor de eerste keer, die was in Cusco toen ik in Arequipa arriveerde. Zij is ook vrijwilliger en woont samen met ons in het gastgezin. 's Avonds zijn we taco's gaan eten voor Miranda's afscheid (zij verlaat het weeshuis en het gastgezin). Nu zijn we nog met Lieke, Erna en ik.
Vandaag is het zondag, ik heb lekker uitgerust en genoten van een rustige en zonnige dag. Morgen is mijn eerste, echte werkdag in het weeshuis, zalig toch! Ik ben er al geweest vorig weekend, maar vanaf morgen gaat mijn werktijd in. Ik hou jullie zeker nog op de hoogte van hoe het hier gaat, en hoe ik het stel. Heel veel liefs, en met wat geluk komt de zon toch aan in Belgica.
Besos,
Pien