Colca Canyon

Buenas tardes chico's

Het is – inderdaad – veel te lang geleden dat ik mijn blog nog heb bijgevuld met mijn super fantastische, onmisbare verhalen. Waarschijnlijk heb ik jullie de laatste keer verteld over het busongeluk in Puno of over het vrijwilligerswerk.

Ik heb donderdag 13 en vrijdag 14 juni de Colca Canyon beklommen. Ik zat in een groep met 6 andere, super toffe mensen en 1 gids. Om 3 uur 's nachts werd ik opgehaald door een busje om 3 uur te rijden naar Chivay, waar Cruz del Condor zich ook bevindt. Daar zijn we eerst (met een zicht op de canyon) condors gaan spotten. Dat echt enorme vogels en zeer indrukwekkend om te zien. Hun vleugels kunnen spreidingsgewijs soms een lengte van 10 meter omvatten. Op dit punt heb ik twee Belgen leren kennen, en dan nog wel van Boechout. Pierre had ook op Sint-Gab gezeten en zijn stamkroeg was in die tijd ook de Sfinks of de Kali. Later bleek ook dat hij in dezelfde wijk woont waar wij net zijn gaan wonen. Kleine wereld!

Na de Condorstop reden we verder naar het begin van de Canyon, waar onze tocht in dalende richting begon. Na 4 uur wandelen bereikten we het diepste punt van de kloof, door welke een rivier stroomde, om vervolgens terug naar boven te wandelen. Na 2 uur klimmen kwamen we aan bij enkele lokalen die voor ons heerlijke Alpaca bereid hadden. (Alpaca = lama) Het beest was geserveerd met papas fritas (frieten), avocado (die daar van de bomen vallen) en rijst (iets wat ik ondertussen kotsbeu ben). Na de lunch vertrokken wij al direct terug naar boven om vervolgens weer te dalen naar het diepste punt waar de oase lag waar wij zo naar verlangden. Onderweg leerde ik iedereen veel beter kennen. Een team van een Victor, een Renee, een Elisabeth, een Dorothee, een Ansgar, een Thomas, een Sergio (gids) en een Pien. Ik was inderdaad de enige die de trip alleen geboekt had, de rest was in paren van 2 gekomen. Waaronder 1 koppel van Nederland, een jongen en een meisje van Duitsland en 2 meisjes van Frankrijk (bij wie ik in een hutje sliep).

De oase zie je al van boven en heel ver aankomen: een groene spot in het midden van een verdroogde kloof met daarin helderblauwe rechthoeken die dan zwembaden voorstelden. Onze hut was omringd door palmbomen en had zicht op een zwembad en een cocktailbar. Met Victor en Elisabeth ben ik dus regelrecht in het zwembad geplonsd bij aankomst. Daar leerden we nog een Victor kennen (iemand uit Frankrijk). Dan hebben we gezellig uitgerust in onze hut en later op de avond zijn we gaan eten én drinken in de cocktailbar, met iedereen uiteraard. Echt een superfijne avond in het midden van een kloof, echt een gekke gedachten. Toen heb ik denk ik ook de zotste sterrenhemel van mijn leven gezien!

De volgende ochtend vertrokken we om 5u 's ochtends terug te wandelen (nu was het alleen omhoog, in drie uur). Een hele heftige toch tijdens welke we de zon zagen opkomen. Terug aangekomen in Chivay kregen we een mager ontbijt. Het was een zonnige dag. We zijn nog eens terug gegaan naar Cruz del Condor om nog eens te vogelspotten, en dit keer hadden we meer geluk! Verder zijn we naar een heel mooi landschap van terrassen geweest, ongeloofelijk uitzicht daar. Verder hebben we in hot springs gebaden, lama's en alpaca's gaan spotten en een lekker lunchbuffet naar binnen gewerkt. 's Avonds, toen we aankwamen in Arequipa, zijn we met ons tourteam op restaurant geweest. Na een afscheid van: “ja daag ik zie jullie nooit meer terug!”, kwam ik Gitte en Frieda tegen (twee andere meisjes van het weeshuis die in hetzelfde gastgezin verblijven). Zij zaten ook van de terrasjes te genieten, dus heb ik me daar nog even bijgeschoven. Ik vond de tour door de Colca Canyon een van de leukste die ik hier gedaan heb, ik heb mij superrrrrr hard geamuseerd en ik heb echt heel erg leuke mensen leren kennen. Achteraf was ik natuurlijk ook wel blij om terug bij de kindjes te gaan werken. Zo, een droge en beknopte dagboek-versie van wat ik daar in de kloof heb uitgestoken. Om jullie toch maar op de hoogte te houden!

Liefs

Jullie bruin Belginnetje in Peru

Dag thuisfront

Het is vrijdagmiddag (13u07) en ik zit buiten op een bankje bij de busterminal van Puno. Ik heb minder goed nieuws.

Gisterenavond rond 22u nam ik de taxi naar het busstation van Arequipa. Ik was op weg naar Puno, waar ik een tour had geboekt die mij twee dagen zou meenemen op het meer 'Titicaca'. Het grootste meer van Latijns-Amerika, een echte trots van het land. 
Het was heel onrustig buiten, onze stad kreeg te maken met een elektriciteitspanne die te wijten was aan de hevige storm.Toen ik aankwam in het station nam ik de nachtbus naar Puno van 23u. Ik had mijn rugzak onder mijn benen gestoken, want er wordt veel gestolen en dat moest ik zien te vermijden. Ik ben eigenlijk vrij snel in slaap gevallen. Ergens tussen 3u en 4u werd ik wakker door de klakson-geluiden van onze bus. We reden door een gebied vol sneeuw. Onze bus begon te slingeren, de chauffeur verloor de controle en belandde langs de kant van de weg. Een tegenliggende bus ondervond hetzelfde: ook die chauffeur had geen grip op de weg en stopte naast ons. Even was het stil, we zaten vast in de sneeuw maar verder gebeurde er niets.
Nog geen halve minuut later kwam er uit de bocht een vrachtwagen aangereden, die met een enorme knal in de bus naast ons deukte. Voor mijn neus. Ik zag dat de buschauffeur klem zat tussen de scherven van zijn voorruit. De achterkant van de bus was bijna volledig weg, en van de voorkant van de vrachtwagenchauffeur schoot niets meer over. Van de chauffeur zelf ook niet. Ik hoorde gillende mensen, maar we konden de bus niet uit. Na anderhalf uur wachten op de hulpdiensten kregen slachtoffers hun nodige hulp. Twee mensen overleden. Iets later geraakten wij uit de sneeuw en zetten we onze rit verder naar Puno. De motor startte, de bus reedt langzaam. Nog geen vijftig meter verder kwam er een tegenliggende bus met zeer hoge snelheid richting ons gevlamd. Om een frontale botsing te vermijden draaide deze de andere kant uit. De bus hield geen houvast, botste tegen ons, en kantelde op zijn zij. Onze bus viel tegen de rotsen, een kwartslag gekanteld. Daar heb ik drie uur in een scheve bus moeten wachten, tot ze mij daar uiteindelijk hadden uitgehaald. Naast ons waren mensen aan het bloeden en waarschijnlijk aan het sterven. Andere mensen probeerden via uitgangen de bus te verlaten, maar dat lukte nauwelijks. Het werd stilaan licht en ik wou zo graag niét in een bus zitten toen. Alweer had ik het geluk van een ongeluk. We waren nog lang niet in Puno.

Bij het Titicaca meer kwam ik aan met een enorme vertraging, ik had tweedaagse tour gemist. Naar mijn geld kon ik natuurlijk fluiten. Na lang verloren te zijn in een kutstad met een prachtmeer besloot ik om een dagtrip te boeken. Titicaca is een prachtig meer, en hoewel mooie gebeurtenissen niet altijd gepaard gaan met goede herinneringen ben ik blij dat ik toch nog van de dag en de stad heb kunnen genieten. Ik kwam Benoit tegen, een Waalse vader die met zijn gezin dezelfde tour deed. Ik kon mijn verhaal over de ramp kwijt. Diezelfde middag heb ik mijn bus naar Arequipa geboekt, wanneer ik ook ontdekte dat er 80 euro uit mijn zak was gestolen, maar dat geheel terzijde.

Hier zit ik dus, te wachten op mijn bus naar Manuel en Mariela. Zij verwachten me eigenlijk pas zondagochtend, en het is vrijdagmiddag. Mijn bus vertrekt om 14u, en om 21u zou ik thuis zijn, als alles goed loopt, 'haha'. Ik wacht nu in het zonnetje, want na zo'n hele boterham schijnt die best wel lekker.

X

Buenas Tardes Belgica!

Ik zit in de zon, het is hier heerlijk weer. Momenteel verblijf ik al in Arequipa voor 3 weken. De tijd vliegt hier voorbij! De laatste keer schreef ik jullie over de beklimming van de vulkaan, maar dat was nog in de 1e week. Ondertussen zijn er al dagen voorbij gevlogen en heb ik vanalles gedaan.

Als ik de ochtendshift heb, sta ik om 06u15 aan de bushalte, ik moet rond zeven uur beginnen (tot twaalf uur ongeveer). Ik moet de groene bus nemen, en dat kost mij 27 cent per rit. Alles is hier zo anders dan in België, maar daar ben ik sneller gewend aan geraakt dan ik dacht. Als ik moet afstappen ben ik het gewoon van op een belletje te duwen, hier roep je 'BAJA, BAJA!' (betekent: afstappen).

Als westerling wordt je wel eens vreemd bekeken, want de meeste toeristen nemen de taxi, en geen bus naar de buitenwijken van de stad. Nu ja, ik ben ook niet echt een toerist meer hé!

Ik kijk er altijd naar uit om in het weeshuis te gaan werken. Het meeste van de tijd moet ik gewoon met de kinderen spelen. Ik hou mij vooral bezig met de kleintjes (moet ik ook), maar af en toe wordt er ook eens grondig gepoetst, inkopen gedaan, was ophangen, eten gegeven, stinkende luiers ververst,...

Ik heb al veel eten en andere levensnoodzakelijke dingen kunnen kopen voor de kinderen, ik wil iedereen dan nog eens super hard bedanken voor de super fijne avond en de vele donaties. Natuurlijk kunnen we de wereld niet volledig verbeteren, maar het is heel fijn om te zien hoe de kinderen hier kunnen leven en genieten van onze bijdrage. Ook heb ik medische kosten betaald, dat is nodig als er kinderen geadopteerd willen worden. De tijd dat ik hier werk worden er twee kinderen geadopteerd.

Ik heb de vaste werknemers (ook vrijwilligers) de foto's laten zien van de avond in onze living, de benefietavond. Zij vonden het geweldig om te zien dat zo'n hol als Mortsel in zo'n hol als België zich bezighoudt met hun weeshuis. En terecht! Dankuwel allemaal!

Enkele dagen geleden ben ik met Erna een fietstocht gaan maken buiten de stad. We zagen die typische vrouwtjes met vlechten en strooien hoeden in de velden werken. Verder zijn we lama's en alpaca's gaan spotten en brachten we een bezoekje aan Sachaca. Een klein 'dorpje' denk ik, maar het hoort nog bij Arequipa. Vanuit 'Mirador de Sachaca' hadden we een prachtig zicht over de stad, vanuit de boeren hun ogen bekeken. Ook Misti zag er anders uit.

's Avonds zijn we samen met Lieke de stad ingedoken, iets lekkers gegeten en pisco sours gedronken (echt een aanrader, ik ben van plan om het kuststadje 'Pisco' hier in Peru ook nog te bezoeken).

De dag erna ben ik gaan raften, echt fantastisch. De foto's zijn mijn verslag waarschijnlijk voor, maar de uitleg ontbreekt nog. Ik heb me die dag echt enorm geamuseerd, en wederom een groep leuke mensen leren kennen.

De dagen vliegen hier voorbij, werken in het weeshuis (meestal de vroege shift) en in de namiddag nog tripjes plannen voor in mijn vrije dagen, liedjes schrijven met mijn (supermooieperuaanse) gitaar, studeren voor de ingangsexamens, de stad in trekken, terrasjes doen, van de zon genieten, markten bezoeken...

Zo heb ik bijvoorbeeld gisteren mijn trip naar Puno geboekt. Ik ga het grootste meer van Latijns-Amerika bezoeken, en tevens het hoogstgelegen (navigeerbare) meer ter wereld. Het Titicaca meer overlapt Bolivië met Peru. Morgenavond neem ik de nachtbus naar Puno, daar kom ik 's ochtends aan. In het Titicaca meer neem ik de boot met een groep (die dezelfde tour als mij heeft geboekt), bezoek ik enkele eilanden op het meer, slaap bij Locals en zondag plan ik terug thuis te zijn.

Dan begin ik terug te werken bij mijn kleine, lieve, dikke, bruine dropjes in het weeshuis. Verder wil ik ook de Colca Canyon doen (op 1 na de grootste kloof van de wereld), wandelen en cocktails drinken in de hot springs. Het laatste weekend droom ik ervan om naar Huacachina te gaan. Een woestijn met daar middenin een meer, zwembad, palmbomen, slaapplek, cocktails én de mogelijkheid om te sandboarden. Maar vooral het uitzicht is de moeite waard!
Of ik al die plannen nog kan waarmaken is mij ook nog een vraag, maar tot nu toe heb ik alles al kunnen doen dat ik wou, dus daar twijfel ik niet aan. Over 20 dagen breekt mijn laatste dag in het weeshuis al aan... Alles gaat hier veel te snel. Tot 'snel', dus, Belgica.

X

Beklimming 'El Misti' Vulkaan

Hee, thuisfront.

Na het Chileens avontuur ben ik onze stad (Arequipa) ingedoken om te zien wat er nog meer te doen valt. Ik stortte op een reisbureautje dat tripjes/trekkingen regelt. Zo kan je bijvoorbeeld een week naar Cusco, Puno, Paracas,... Je kan ook een tweedaagse doen in de Colca Canyon, weet ik veel, zoals ik al zei: het houdt hier echt niet op! Ik heb besloten om de vulkaan (El Misti) te beklimmen. Het is een trots van Arequipa. Misti is een vulkaan van 6000m hoog, en die kan je beklimmen op 2 dagen. Donderdag heb ik me ingeschreven en vrijdag om 8u 's ochtends begon de trekking. Je weet op voorhand dat je in een team zit, met anderen die zich inschreven. En dat je gidsen hebt en dat het materiaal (crampons voor het ijs, een slaapzak voor de vrieskou, eten,...) voor je voorzien wordt. Toen ik aankwam bij het bureautje waar ik mijn gerief moest ophalen kon ik al zien met wie ik de vulkaan zou beklimmen. Nina, een oostenrijkse vrouw van 30, Thomas, een Tsjech van 29, Frank, de Duitser die zijn leeftijd verzweeg, twee brazilianen, Maxime, de Fransman en twee Peruviaanse gidsen. Echt stuk voor stuk super leuke mensen! De jeeps brachten ons naar de voet van de vulkaan, waar onze toch begon. In een hitte van maar liefst 25° begonnen we onze toch met langzame stappen (om energie te sparen als we op zekere hoogte kwamen) en elk een rugzak van ongeveer 10 kilo (5 liter water, tent, slaapzak, warme kleren, snacks,...). Na een uur wandelen was ik al volledig uitgemergeld. Ik was kapot! We gingen hoger en hoger, hoe meer de tocht vorderde, hoe meer hoofdpijn ik kreeg. Maar dat is normaal, komt door de hoogte. Ik ben in mijn leven nog nooit zo hoog geweest! Het werd ook steeds kouder. Na 5 à 6 uur wandelen kwamen we bij de plek waar we zouden overnachten. Vlak onder de sneeuwtop, op zo'n 4500m hoogte zetten we onze tentjes op, aten we lekkere soep met noedels (op een gasvuurtje bereid) en zagen we tegelijk de maan opkomen en de zon ondergaan. Arequipa was goed zichtbaar en hoe donkerder het werd, hoe meer de stad oplichtte. Als je dan op zo'n hoogte zit, uitgeput met Coca-thee, een vuurtje en een gitaar (en niet te vergeten: een uitzicht dat je van je leven niet vergeet), dan besef je waarom je jezelf zo uitput en zo'n vermoeiende tocht tegemoet gaat. 'Then you realise why you're doing it', kwam uit de mond van Nina. (Met wie ik ook de tent deelde). Om 18u30 zijn we gaan slapen. Het was ijskoud, we trokken skikleren aan, muts, handschoenen en een dikke slaapzak. Om 1u00 's nachts zouden de gidsen ons wekken om de toch verder te zetten (door de sneeuw, tot aan de krater van de vulkaan). In het midden van mijn korte nacht werd ik gewekt door oneindige hoofdpijn. Mijn hersenen explodeerden precies. Ik kon het echt niet houden en heb de gidsen wakker gemaakt. Het kwam uiteraard door de hoogte, en ze maakten mij een verse, straffe coca-thee (van Coke-blaadjes). Ook kreeg ik 3 aspirines. De hoofdpijn en hartkloppingen zijn te wijten aan het tekort aan zuurstof, en ook omdat een onervaren hiker zoals ik het niet gewoon is om zo snel zo hoog te gaan. Na een uurtje ben ik weer gaan slapen. Om 1u werden we gewekt, trokken we de crampons aan en klommen we naar de top met een zaklamp op onze kop. Dan gaat het niet meer om wandelen, maar om 5 stappen zetten en een minuut op adem komen. Mijn hart klopte super hard (haha gekke zin), en ik voelde het bonzen in mijn keel, polsen en hoofd. Op zo'n 5000m kon ik niet meer verder. Ik moest overgeven (van hoogteziekte) en kon amper nog ademen. Het was ook heel bewolkt, dus de weg richting top was moeilijk te vinden. Een gids en twee hikers zijn aan de top geraakt, maar konden blijkbaar niets zien daar. De rest is terug naar beneden moeten gaan op zekere hoogte. Net zoals ik. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk trots ben op mezelf, want die vulkaan beklimmen is (geloof mij) echt geen lachertje voor een 'doorsnee' Belg. De weg naar beneden (toen was de zon ook reeds opgekomen) ging een pak sneller. Op 2 uur waren we weer aan de voet van de vulkaan waar de jeeps ons stonden op te wachten. Aangekomen, gerief ingediend. Ik heb leuke mensen leren kennen, ik ben er na afloop ook nog een koffie mee gaan drinken. Toen ik thuis aankwam zat iedereen aan de lunchtafel (Amuerzo). Dat was leuk, ik kreeg een spontaan applaus! Ook Erna zag ik voor de eerste keer, die was in Cusco toen ik in Arequipa arriveerde. Zij is ook vrijwilliger en woont samen met ons in het gastgezin. 's Avonds zijn we taco's gaan eten voor Miranda's afscheid (zij verlaat het weeshuis en het gastgezin). Nu zijn we nog met Lieke, Erna en ik.

Vandaag is het zondag, ik heb lekker uitgerust en genoten van een rustige en zonnige dag. Morgen is mijn eerste, echte werkdag in het weeshuis, zalig toch! Ik ben er al geweest vorig weekend, maar vanaf morgen gaat mijn werktijd in. Ik hou jullie zeker nog op de hoogte van hoe het hier gaat, en hoe ik het stel. Heel veel liefs, en met wat geluk komt de zon toch aan in Belgica.

Besos,

Pien

Aaah Belgjes.

Omdat ik deze week Spaanse lessen had gepland moest ik nog niet beginnen werken in het weeshuis. Ik besloot de lessen te 'skippen' zodat ik kon reizen. Daar heb ik ook tijd voor op mijn vrije dagen, maar de drang om zoveel mogelijk gezien te hebben is echt onontkoombaar.

Samen met Lieke zou ik naar Paracas geweest zijn, en de Islas Ballestas-eilanden. Schijnt mooi te zijn, maar dat ligt op 700km van Arequipa. Uiteindelijk zijn we afgerezen naar Tacna (de lelijkste en gevaarlijkste stad van de wereld, volgens mij) om door te reizen naar Arica, een grote en mooie stad aan de kust van Noord-Chili.
Om over de grens te gaan (aan land) van Peru, is Chili de makkelijkste en veiligste keuze, bleek. We hadden gepland om met de bus naar Tacna te gaan om daar de trein te halen naar Chili. Uiteindelijk bleken de treinen al jaren niet meer te rijden, spijtig. Het station in Tacna is het enige dat misschien nog de moeite waard is om te gaan bekijken. Uiteindelijk hebben we toch nog een bus gevonden, die erheen bleek te rijden. De grens oversteken is dus echt geen probleem, ik moest wel mijn rugzak openmaken en mijn ondergoed viel er allemaal uit.

Toen we eindelijk aankwamen in Chili ging het zo snel, alles was er veel gestructureerder, een taxi nemen was bijvoorbeeld plots niet zo'n probleem meer als thuis in Arequipa. Alles leek veel veiliger en meer Westers. Arica bruist, het eerste hotel dat we tegenkwamen zijn we dan ook binnengestapt. Wat een luxe voor wat een prijs. Hier nam ik mijn eerste warme douche (mijn douche in Arequipa doet het niet altijd even goed, de warmte moet je met een schakelaar aanzetten). Hier kan je het toiletpapier ook gewoon (na gebruik) in de pot gooien (wat in Peru absoluut geen aanrader is).

We wilden gezellig een hapje gaan eten in de stad en botsten toen lukraak op de MacDonalds, géén enkel probleem, haha. Daarna zijn we verder gelopen naar het strand, waar ik achtervolgd werd door een albinohond. Ik had echt enorm veel schrik, want deze beesten leven hier in 't wild en zitten vol ziektes. Hij rook mijn angst, brrrr. Als ik ging rennen, kwam hij onophoudelijk achter mij aan. De eerste, brede Chileense voorbijganger greep ik bij de arm van de schrik. Die man heeft de hond weggejaagd en toen ben ik met Lieke terug de stad in gedoken. Haha, ik voelde mij echt een klein kind!

Woensdag na een lekker ontbijtje zijn we Chili terug ingedoken, hebben we veel gewandeld en genoten van zalige, prachtige uitzichten. Na een tijdje begin je er wel aan te wennen. Wakker worden en drie vulkanen zien is voor mij nu echt doodnormaal, terwijl ik in Mortsel gewoon saaie, Vlaamse tuintjes zie als ik opsta. Het is hier echt genieten van de uitzichten, het houdt niet op!

Llegado finalmente!

Het was 06u00 in de ochtend ongeveer, toen mijn vliegtuig voor de tweede keer landde op dit Peruviaans grondgebied. Dit keer op de bestemming waar ik moest geraken: Arequipa. Het was tegelijk gelukzalig en spannend om hier uit te stappen. Het werd net licht, dus ik kon de vulkanen rond onze stad vanuit de lucht zien.
Mijn valies had ik vrij snel te pakken, dit keer. Toen ik uit de luchthaven stapte zag ik Mariela, Manuel (onze ouders) en Lieke staan.
Met Lieke had ik al veel plannen gemaakt, maar nu zag ik haar eindelijk. Ik gaf hen alledrie een kus. Er werden Spaanse woorden gewisseld. Ik verstond er niet veel van dus dan was er Lieke die voor tolk werd aanschouwd. Op de rit naar het huis kon ik al veel van de stad zien, en ook alle peruviaantjes die druk in de (ochtend)weer waren. In het huis gaf Mariela (spreek je trouwens uit als mariejeela) mij een bos met sleutels (die zijn hier ook paranoia wat betreft sloten) en mijn kamertje. Ik ben de enige die mee in het huis van het gastgezin slaapt. De rest (Lieke, Miranda en Erna) slapen in aangebouwde apartamentos. Vanaf 6 juni ga ik samen met Lieke in een groot appartement, met een living en cucina.

Na de rondleiding door het grote huis kreeg ik een zalig ontbijtje van mi madre (toen was het 7u30). Een omelet met groentjes, coca thee en een kopje koffie. Na het ontbijt vertrok Manuel (73 jaar!!) naar zijn werk. Ik heb eerst getwijfeld om meteen daarna in mijn bed te kruipen (na heel dat avontuur), maar heb dan toch besloten om samen met Lieke en Patricia (spaanse leerkracht) de stad in te trekken. Ze namen mij mee naar el Plaza de Armas, leuke winkels en typische steegjes. De stad is hier druk, er rijden veel taxi's en grappige busjes. Die zitten meestal stampvol en kosten 27 eurocent per rit. Als je geen plek hebt, hang dan gerust langs de zijkant, no problema. Als voetganger heb je hier absoluut geen rechten, dus het nut van zebrapaden is ook al achterhaald. Ik ben geloof ik 167 keer bijna dood gereden.
Pat nam me mee naar een muziekwinkel waar ik een gitaar heb gekocht. Daarna zijn we een koffie gaan drinken, om gelijk mijn gsm op te laden. (We hadden in de voormiddag een elektriciteitspanne thuis waardoor ik niemand kon laten weten dat ik uiteindelijk toch in Arequipa geland was.)

Na de koffie nam Lieke me nog mee naar een overdekte markt, San Camillo. We zijn een stuk taart gaan halen als middagmaal en keerden dan terug naar huis. Het avondeten was rico! (overheerlijk). Rijst met een sausje van (ik weet het niet meer, maar het was heel erg lekker:)). Als dessert kreeg ik warme fruitsla van papaya en ananas. Daarna kroop ik direct in mijn nest, want de nacht was mij weer aan het ontglippen en ik was belachelijk moe

Sabado (zaterdag)

Deze ochtend werd ik wakker door het geluid van Alicia (onze hond) en Sebastian (neefje, 3 jaar) die samen in voortuin stonden te spelen. Het ontbijt heb ik overgeslagen en 's middags kregen we frietjes! (ook geserveerd met rijst, ik snap niet hoe die mensen hier kunnen kakken).

Domingo (zondag)

Deze ochtend ben ik mee naar de kerk geweest. De missen in Peru zijn een pak swingender dan bij ons. Ze hebben de gewoonte om mee te klappen als er muziek op staat. Ik heb 'de communie' gedaan, maar Lieke mocht niet van Mariela. (Ze had eens verteld dat ze last had van hooikoorts en Mariela dacht dat ze dan allergische reacties zou krijgen van de bloemen die naast de pastoor stonden. Haha) Ook mijn ouders sloegen de communie over, zij waren gestraft omdat zo vorige week niet naar de mis zijn geweest. De hostie wordt hier trouwens niet in je handen gelegd, de pastoor steekt hem in je mond.

Voor mij zat een klein meisje, ze was al heel de mis achterom aan het kijken. Aan het einde vroeg ze vanwaar ik kwam, en ik zei trots: Soy de Belgica! Mensen bekijken mij hier nogal, dat komt waarschijnlijk door mijn blonde haren. Want zelfs al loop je hier rond als blonde-ik-kom-net-uit-mijn-bed-en-draag-werkkleren, nog steeds word je achterna gefloten.

Lieke en ik kregen een zondagsontbijtje van padre y madre. Spek (echt meeeega lekkere dikke spek), broodjes, koffie, cocathee, kaas, vers fruit, alles! Na het ontbijt heb ik mij op het terras gezet, het was zalig weer. De zon brandde boven de twintig graden. (En dat is dan een Peruviaanse winter).

Deze middag ben ik voor de eerste keer mee gegaan naar het weeshuis. Na een intake gesprek met de directrice mocht ik met de kleintjes gaan spelen, kwijlbakjes. Als ik hoorde wat er met de meeste kinderen was gebeurd en hoe ze er terecht zijn gekomen moest ik toch even slikken. Na 1 dag werken in Luz Alba was ik echt kapot maar zo voldaan! Ik kan eeeecht niet wachten om daar te beginnen. Normaal ging ik deze week nog Spaanse lessen volgen, maar die heb ik afgezegd. Ik merk dat het Spaans al veel beter lukt, dus heb ik besloten om deze week te gaan reizen.

 

Lunes (maandag)

Vandaag is het maandag. Ik ben al wakker van 5u20. (Ik ben nu ongeveer gelijk met de nacht, ik heb mijn slaap gevonden!) De zon brandt weer en ik ga vandaag mijn reis plannen met Lieke. We zijn van plan om morgen te vertrekken. Ik ben aan het sterrrrven van de honger, dus ik ga nu naar de mol voor een lekker ontbijtje. Hou jullie taai.

x

Verrassing

Ik zag een schattig dametje staan. "Kijk Sam, die lijkt precies op Fran!" 
Ze is mij dus komen uitzwaaien, een verrassing, en toen onze trein vertrok liep ze erachter met een blad: PIET IK GA U MISSEN!

Van de vlucht tussen Brussel en Madrid heb ik weinig gemerkt. Ik sliep al toen we opstegen en werd wakker door de schokken van het dalen of de druk in mijn oren. Ik bevond mij vlak boven de koffers van het vliegtuig, aan het raampje, en ik kon zien dat de valiesinladers inderdaad een vreselijke job hebben. Maar nog geen reden om te staken.
(Als ik dit schrijf vlieg ik boven Brazilië en ben ik aan de nacht ontsnapt, jullie zitten daar middenin. Ik vlieg mee met de zon, maar die gaat net iets sneller als ik.) 

Vast in Lima

Tussen Madrid en Lima heb ik weinig slaap gekend. Veruit de meest vreselijke vlucht die ik ooit heb gevlogen. Dat is waarschijnlijk te wijten aan de stinkende (Spaanse) buurman, de lasagne die vrijwel ouder was dan zijn luchtvaartmaatschappij en de kerel voor mij die zijn stoel gedurende elf uur in mijn schoot had gekanteld. 
Toen ik aankwam in Lima kreeg ik problemen met mijn bagage. Door een vertraging van 40 minuten kon ik mijn valies niet op tijd inchecken. Mijn vlucht naar Arequipa was nog niet vertrokken en ik kreeg te horen dat ik hier de nacht mocht doorbrengen (een andere keuze was de valies achterlaten maar kom, die knoop is snel doorgehakt). Ik voelde mij een kleine, zielige uk aan de andere kant van de wereld. Nu zit ik hier in Lima, mijn eerst volgende vlucht naar Arequipa vertrekt morgen om 05u00. (Hier is het nu bijna 23u00, bij jullie bijna 06u00)

Mijn gastgezin en Lieke stonden me ondertussen wel op te wachten in Arequipa, maar ik was er niet en ik kon niets laten weten. Dat is inmiddels ook al in orde. Ik zit in de Starbucks van de luchthaven. Ze hebben hier koffie en internet, dat leek mij een betere keuze dan een met de taxi naar een hostel (taxi's zijn trouwens echt niet te vertrouwen hier).  
Ik heb net een koffieklets met een piloot achter de rug, ik mocht zijn gsm lenen om Lieke op de hoogte te brengen. Ik had nog gevraagd of hij mij - even tussendoor misschien eventueel als het kon en als hij zin had - naar Arequipa wou vliegen. Dat kon spijtig genoeg niet want de vliegtuigen waren tijdelijk op. 
Nu is het dus wachten. De nacht heeft mij ingehaald zie ik. Dat is goed, want dan is het snel ochtend en dan vlieg ik er terug op los naar Arequipa!